Słownik etymologiczny języka polskiego/parch
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
parch, parszywy, »krostawych abo parchowatych«, Leopolita; »parchowata (parchata) żaba«, ‘ropucha’; obelżywe przezwisko ‘żydów’; parchawica, purchawka; od tegoż pnia co i pierzchnąć (p.); u Stanka 1472 r., parchewka i parchawiec. Oboczność postaci parch- i purch- zwykła, por. barczeć i burczeć, margać i mrugać.
