Słownik etymologiczny języka polskiego/skobel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skobel, ‘haczyk’; skoblica służy do skoblenia, ‘wystrugiwania, dłubania’. Prasłowo; łączy u nas dwa znaczenia: jedno ‘heblowania’ (skoblić, np. korę z drzewa, ‘zrzynać’), drugie ‘zahaczania, zakrzywiania’; cerk. skobl’ jest ‘hebl’, a skoba ‘klamra’; tak samo w ruskiem; czes. skoba i skobla. Lit. skobti, skabyti (a jest i z p: skapoti), ‘strugać’, łac. scabo, ‘strugam’, scobina, ‘piła’; goc. skaban (dziś schaben), ‘strugać, drapać’, nordyj. skafa, ‘drapaczka.
