primæ tabular, qua ad pietatem peculiariter instituimur. Deinde, ut propter Deum, charitatem cum aliis colamus: ita cum omnibus agendo, ut nobiscum agi optemus: quod est secundæ tabulæ caput: non autem ut nos ipsos amemus. Neque enim in tota lege syllaba una legitur, quaa regulam homini de iis statuat, quas suo commodo facturus aut omissurus sit. Et sane quando ita nati sunt homines, ut in amorem sui toti proni ferantur; nulla fuit opus lege, quaa amorem ilium sponte sua immodicum magis inflammaret. Quo plane perspicuum est, non nostri ipsorum amorem, sed Dei et proximi, observationem mandatorum esse: optimeque ac sanctissime eum vivere qui, quam minime fieri potest, sibi vivit ac studet: neminem vero eo pejus nee iniquius vivere, qui sibi duntaxat vivit ac studet, suaque duntaxat cogitat ac quærit."— (Pp. 72, 73.)
The spirituality of the law, and the perfect obedience required by it, are next adverted to, and as a necessary con sequence of these, the absurdity of the scholastic distinction between precepts and counsels, and of the dogmas of satisfactions and works of supererogation. Here it is observed:
"Jubet itaque Dominus nos sincere statuere, et nobiscum reputare, nulla nos sibi prasstare gratuita officia, sed debita obsequia reddere. Idque, cum fecerimus quaacunque prascipiuntur nobis: hoc est, si omnes nostraa cogitationes omniaque membra versa essent in officia legis: vel si plus quam omnes omnium hominum justitiaa, unius essent. Isti, qui longissime ab eo absunt, ut fecerint quaa præcepta sunt: audent tamen gloriari se cumulum addidisse ad justam mensuram. Sed facile scilicet et cuivis in promptu est, hæc in sellis et cathedris sub umbra disputare. Cum autem summus ille Judex pro tribunali sederit, omne os obstrui et omnem gloriationem evanescere oportebit. Hoc, hoc quærendum erat, quam ad ejus tribunal defensionis fiduciam
