OVID inplet et auratis mutavit vestibus atras; at simul est auctor necis editus, excidit omnis luctus et a lacrimis in poenae versus amorem est. 450 Stipes erat, quem, cum partus enixa iaceret Thesties, in flamman triplices posuere sorores staminaque inpresso fatalia pollice nentes " tempora" dixerunt"eadem lignoque tibique, o modo nate, damus." quo postquam carmine dicto excessere deae, flagrantem mater ab igne eripuit ramum sparsitque liquentibus undis. ille diu fuerat penetralibus abditus imis servatusque tuos, iuvenis, servaverat annos. protulit hunc genetrix taedasque et fragmina poni imperat et positis inimicos admovet ignes. 461 tum conata quater flammis inponere ramum 456 ta quater tenuit: pugnat materque soro jue, et diversa trahunt unum duo nomina pectus. saepe metu sceleris pallebant ora futuri, saepe suum fervens oculis dabat ira ruborem, et modo nescio quid similis crudele minanti vultus erat, modo quem misereri credere posses; cumque ferus lacrimas animi siccaverat ardor, inveniebantur lacrimae tamen, utque carina, 470 quam ventus ventoque rapit contrarius aestus, vim geminam sentit paretque incerta duobus, Thestias haud aliter dubiis affectibus errat inque vices ponit positamque resuscitat iram. incipit esse tamen melior germana parente 475 et consanguineas ut sanguine leniat umbras, 438 inpietate pia est. nam postquam pestifer ignis 465
