(927)
paulo post secundas accepimus ab Hugenio, scripti Wrenniani de hoc argumento recte traditi mentionem facientes, nil tamen quidquam de suimet scripti Editions, vel Parisiis vel Londini paranda, commemorantes.
Unde liquere omnino autumem, ipsum sibi defuisse Hugenium in illa publicatione maturanda; quin imo occasionem dedisse procrastinando, ut laudatus Dn. Wren, pro ingenii sui sagacitate geminam omnio Theoriam eruens, in gloriæ, huic Speculationi debite, partem jure veniret; cum extra omne sit dubium, neutrum horum Theoriæ illius quicquam, priusquam Scripta eorum simul comparerent, rescivisse ab altero, sed utrumque, proprâ ingenii fæcunditate, pulchellam hanc sobolem enixum fuisse.
Solvit equidem Hugenius, ante aliquot jam annos, Londini cum ageret, illos de Motu Casus qui ipsi tunc proponebantur; luculento sane argumento, cum jam tum exploratas habuisse Regulas, quaram id evidentià præstaret. At non affirmabit ipse, cuiquam se Anglorum suæ Theoriæ quicquam aperuisse; quin fateri tenetur, se ab eorum nonullis ad communicationem ejus sollicitatum, nec tamen unquam, nisi nuperrime, ad id faciendum pertractum fuisse.
His itaque veritati et Iustitiæ litatis, ipsas jam Hugenii Regulas sermone Latino, in ampliorem Eruditorum usum, sic donamus.
Regulæ de Motu Corporum ex mutuo impulsu.
1. Si Corpori quescenti duro aliud æquale Corpus durum ocurrat, post concatum hoc quidem quiescet, quiescenti verp acquiretur eadem quæ fuit in Impellente celeritas.
2. At si alterum illud Corpus æquale etiam moveatur, feraturque in eadem linea recta, post contactum permutatis invicem celeritatibus ferentur.
3. Corpus quamlibet magnum à corpore quamlibet exiguo et qualicunque celeritate impacto movetur.
4. Regula generalis determinandi motum, quem corpora dura per occursum suum directum acquirunt, hæc est:
Sint Corpara A et B, quorum A moveatur celeritate A D, B. verso ipsi occurrat, vel in eandem partem moveatur celeritate
