Page:Pre-Aryan Tamil Culture.djvu/78

76

marudam trees; the mango has its branches decorated with tender leaves; the smoke-like cloud creeps along its boughs filled with bunches of flowers; the cuckoos enjoy the beauty of the scene and sing.'^[1]

'The roots of the bamboo are interwined with each other; when the winds blow upon them they sound like the sigh of the elephant tied to its post. Looking at the moon which crept over the hill standing in a forest of bamboos, I said to myself, another moon (his mistress with a face bright as a moon) with teeth sharp as thorns and a fair face adorned by a sweet-smelling mark (tilakam) is standing on the hills, on whose rocks grow trees whose bare branches have shed their leaves in the strong gale, did I not?'^[2]

'The konṛai flowers spread on a pit cut in a stone resemble a box of the wealthy man, filled with gold coins and kept open.'^[3] 'The cool flowers of the tāḻai (screw-pine), which has bent thorns, when scattered by the winds, run like the pearls of a garland when the thread is snapped, on the white sands of the sea-shore.'^[4]

'The garden was crowded with tall bamboos from which thorns hang and on which rest the cuckoos, which have bent claws and thin blue feathers, after drinking the mango juice, sweet as if milk were mixed with it, and after that, the sour juice of the nelli fruit.'^[5]

'The mullai, jasmine, which flowers in places adjoining a stream looks like the teeth of a cat laughing.'^[6]

1. தூவுமலர்
   தற்சி நீங்கிய கரும்பவிழ் வேனி
   வநலவிர வார்மண வசுவியாற் நடைகரைத்
   துறையணி மருத்மொ டிகல்கொள போக்கிக்
   கலுழ்தனி ரணித்த விருஞ்சினை மாஅத்
   திணர்ததை புதுப்பூ நிரைத்த பொங்காப்
   புகைபுரை யம்மஞ் சா
   நகர் குயிலாவும்.

   Agam, 97.

2. வர்பிணி அவதாத்துக கால்க.பா நாலிசை
   கந்துபிணி யானை யயர்வுயிர்த் தன்ன
   அவன் றூழ் நீடிய வேய்பிறங் கழுவுத்து
   குன்னூர் மதியை நோக்கி நின் (Tamil characters)
   நினைந் துள்ளினே னல்லனோ யானே முன்ளேயிற்ரத்
   திலகம் தைஇய தேங்கமழ் திருநுத
   லெமது மூண்டோர் மதிநாட் டிங்கள்
   ஞருகுரல் வெவ்வளி யெரிப்ப நிழற்பல.
   அவவை யாகிய மரத்த
   கல்பிதங்கு மாமலை யும்பாஃ தெனவே.

   Naṛṛiṇai, 62.

3. கவலை கெண்டிய கல்வாய்ச் சிகுழி
   கொன்றை யொள்விதா ஆய்ச்செல்வர்.
   பொன்பெய் பேழை மூய்திறர் தன்ன.

   Kuṛundogai, 233.

4. கூன்முண் முண்டக கூர்ம்பனி மாமலா
   நூலறு முத்திற் காலொடு பாறித்
   துறைதொறம் பறிக்கும் தூமணல்

   Ib., 51.

5. பாங்கலப் பன்ன தேசகொச் சுருந்துபு
   சில மென்சிறை வள்ளுகிர்ப் பறவை
   செல்லியம்புளி மாந்தி யயலது
   முள்னி லம்பனை மூங்கிலித் தூங்கும்
   கழைதிவர் தோங்கிய சோலை.

   Ib. 201.

6. அருவிசேர் மருங்கிற் பூத்த முல்லை
   வெருகுசிரித் தன்ன.

   Ib. 220.