Like all other alvars Satagopan was a Vishnuvite of the Visishtadvaitic School of Vedanta. He believed that Vishnu alone could offer Moksiia to His worshippers, that He is uncreated, that He is omnipresent and that Brahma and Siva are only His other forms or manitestations assumed for the sake of conducting different offices. He proves the existence of God by means of arguments, teleological and metaphysical, in the fashion of Descartes and Spinoza, and gives us a clear description of His relationship with the world in his first two padigars, and of the means of approaching Him in the third. About the nature and attributes of God he says
(1) ஆணல்லன் பெண்ணல்லனல்லா வலியுமல்லன்
காணலுமாகானு எனல்லனில் லையல்லன் | பேணுங்கால் பேணுமுருவாகு மல்லனுமாம்
கோணை பெரிதுடைத்து வெம்பெருமானைக் கூட தலே. (2) நீராய் நிலனாய்த் தீயாய்க் காலாய் நெடுவானாய்
சீரார் சுடர்களிரண்டாய் ச்சிவனாயயனானாய். (3) யாவையும் யாரும் தானா யவரவர் சமையந்தோறும்[மூர்த்தி
தோய்விலன் புலனைந்துக்கும் சொலப்படானுணர்வில் ஆவி சேருயிரினுள்ளா லாவது மோர்பற்றிலாத பாவனையதனைக்கூடி லவனையும் கூடலாமே. His idea of fruition or communion with God is. explained in the following stanza :நன்றாய் ஞானங்கடந்துபோய் நல்லித் திரியமெல்லா மீர் த்து, ஒன் றாய்க் கிடந்த வரும் பெரும்பாழுலப்பி லதனையுணர்ந் துணர்ந்து, சென்றாங்கின் பதுன்பங்கள் செற்றுக்களைந்து பசையற்றால், அன்றே யப்போதே வீடதுவே வீடு வீடாமே.
பப.
