Page:The Raven; with literary and historical commentary.djvu/95

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
Translations.
81

In cubiclum mox regressus, concitio præcordiis,
Admodum paulo acriorem rursus ictum exaudio.
"Quicquid est, certe fenestras concutit," dixi, meas;
"Eja, prodest experiri quid sit hoc mysterium—
Cor, parumper conquiesce, donec hoc percepero;—
Flatus hie strepit;—nil amplius."


Tune repagulis remotis, huc et huc, en cursitans,
Et micans alis, verenda forma, corvus insilit.
Blandiens haud commoratus, quam cellerrime viam;
Fecit, et gravis, superbus, constitit super fores—
In caput divæ Minervæ collorans se sculptile
Sedit, motus haud dein amplius.


Nonnihil deliniebat cor meum iste ales niger,
Fronte, ecu Catoniana, tetrica me contuens:
"Tu, licet sis capite lævi, tamen es acer, impiger.
Tam verendus," inquam, "et ater, noctis e plaga vagans—
Dic, amabo, qui vocaris nocte sub Plutonia? "
Corvus rettulit, "Non amplius."


Me statim commovit apta, quam dedit, responsio:
"Ista," dixit, "sola vox est hinc spes, peculium,
Quam miser præcepit actus casibus crebis herus
Ingruentibus maligne, donec ingemisceret,
Hanc querelam, destitutus spes, redintegrans diu,
Vocem lugubrem, 'Non amplius.'"