LXVI
Omnia qui magni dispexit lumina mundi,
qui stellarum ortus comperit atque obitus,
flammcus ut rapidi solis nitor obscurctur,
ut cedant certis sidera temporibus,
ut Triviam furtim sub Latmia saxa relegans5
dulcis amor gyro devocet aerio,
idem me ille Conon caelesti in lumine vidit
e Beroniceo veitice caesariem
fulgentem clare, quam fmultis ilia dearumf
levia portendens bracchia pollicitast,10
qua rex tempestate novo auctus hymenaeo
vastatum finis iverat Assyrios.
estne novis nuptis odio Venus fatque parentumf15
frustrantur falsis gaudia lacrimulis,
ubertim thalami quas intra limina fundunt?
non, ita me divi, vera gemunt, iuerint.
id mea me multis docuit regina querellis
invisente novo praelia torva viro.20
at tu non orbum luxti deserta cubile,
sed fratris cari flebile discidium,
cum penitus maestas exedit cura medullas!
ut tibi turn toto pectore sollicitae
sensibus ereptis mens excidit! at te ego certe15
cognoram a parva virgine magnanimam.
anne bonum oblita's facinus, quo regium adepta's
coniugium, quo non fortius ausit alis?
sed turn maesta virum mittens quae verba locuta's!
Iuppiter, ut tristi lumina saepe manu!30
