G. Ac hū þonne gyf þū ne meaht, and hī bēoð swā recelēase þat[1] hī lufiað ōðer þing mā þonne þæt þæt þū lufast, and cwæðað þæt hī ne magon oððe nellað?
A. Ic hī wyle þēah habban: hī bēoð mē on sumum ðingum nytte, and ic ēac heom.
G. Ac hū ðonne gyf hī ðē myrrað and lettað þæs līchoman mettrimnysse?
A. Þæt is sōð; ne ondrēde ic þēah nāwiht ðā mettrimnesse, gyf mē nǣre for ðrīm ðingum: ān þāra ys[2] hefig sār, ōðer dēað, þridde þæt ic ne mage þæt sēcan, nē hūre gemētan þæt þæt ic willnige swā-swā mē þū[3] witan dyde.
R. Quid, si non possis, vel quod se invenisse jam, vel quod ista non posse inveniri arbitrantur, vel quod aliarum rerum curis et desiderio praepediuntur?
A. Habebo eos, et ipsi me, sicut possumus.
R. Quid, si te ab inquirendo etiam impediat eorum praesentia? nonne laborabis atque optabis, si aliter esse non possunt, non tecum esge potius quam sic esse?
A. Fateor, ita est ut dicis.
R. Non igitur eorum vel vitam vel praesentiam propter seipsam, sed propter invenienðam sapientiam cupis?
A. Prorsus assentior.
R. Quid? ipsam vitam tuam si tibi certum esset imþedimento esse ad comprehendenðam sapientiam, velles eam manere?
A. Omnino eam fugerem.
R. Quid? si docereris, tam te relicto isto corpore, quam in ipso constitutum, posse ad sapientiam þervenire, curares utrum hic, an in alia vita eo quod diligis fruereris?
A. Si nihil me þejus excepturum inteligerem, quod retroageret ab eo quo progressus sum, non curarem.
R. Nunc ergo propterea mori times, ne aliquo þejore malo involvaris, quo tibi auferatur divina cognitio.
A. Non solum ne auferatur timeo, si quid forte þercepi, sed etiam ne intercludatur mihi aditus eorum quibus þercipiendis inhio; quamvisquod jam teneo, mecum mansurum putem.
R. Non igitur et vitam istam propter seipsam, sed propter sapientiam vis manere.
A. Sic est.
R. Dolor corporis restat, qui te fortasse vi sua commovet.
