Tōðæcce mē forwyrnde ǣlcre leornunga, ac hē mē ne oftēah ðēah[1] eallunga ðes[2] gemyndes þæs þe ic ǣr leornode. Ic wēne þēah gyf ic gewislice ongæate þæt þæt ic wilnige tō ongyttanne, ðæt mē þūhte[3] þæt sār swīðe lȳtel oððe ealles nāwyht ofer ðone gelēafan. Ic wot þēah þæt manig broc byð mycle[4] strengre donne tōðæce, dēah ic næfre nān strengre ne geðolode. Ic leornode þæt Cornelius Celsus ræahte on hys bōcum þæt on ǣlcum men wǣre wȳsdōm þæt hēhste good, and untrimnesse þæt mǣste yfel. Se cwyde mē þūhte[5] swīðe sōð. Be ðām ylcan þingum se ylca Cornelius cwæð: 'Of twām ðingum wē sint þæt wē sint, þæt ys,[6] of sāule and of līchaman. Sēo sāwel is gāstlic, and se līchaman eorðlic.[7] Đǣra sāwle is se besta creft wīsdōm, and þæs līchaman þæt wyrste ping unhēle.' Ne þincð mē þæt ǣac nōwyht lǣas.
G. Hū ne habbe wyt nū genoh sweotole gereaht þæt wīsdōm ys þæt hēhste good? Hū ne ys þæt ēac nū būtan ǣlcum twēon þæt ǣlcum men ys se æalra betsta creft,[8] and þæt se beste[9] weorc þæt hē æfter wȳsdōme spurige, and hine
A. Et ipsum non ob aliud vehementer formido, nisi quia me
impedit a quaerendo. Quanquam enim acerrimo his diebus dentium dolore torquerer, non quidem sinebar animo volvere, nisi ea quae jam forte didiceram; a discendo autem penitus impediebar, ad quod mihi tota intentione opus erat: tamen mihi videbatur, si se ille mentibus meis veritatis fulgor aperiret, aut me non sensurum fuisse illum dolorem, aut certe pro nihilo toleraturum. Sed quia etsi nihil majus aliquando pertuli, tamen saepe cogitans quanto graviores possint accidere, cogor interdum Cornelio Celso assentiri, qui ait summum bonum esse sapientiam, summum autem malum dolorem corporis. Nec ejus ratio mihi videtur absurda. Nam quoniam duabus, inquit, partibus compositi sumus,
ex animo scilicet et corpore, quarum prior pars est animus melior,
deterius corpus est; summum bonum est melioris partis optimum, summum autem malum pessimum deterioris: est autem optimum in animo
sapientia, est in corpore pessimum dolor. Summum igitur bonum hominis sapere, summum malum dolere, sine ulla, ut opinor, falsitate concluditur.
R. Posterius ista videbimus. Aliud enim fortasse nobis ipsa ad quam pervenire nitimur sapientia persuadebit. Si autem hoc esse verum
