A. Ic wille swā ic geornost mæge.
G. Wite þæt ērest gewiss þæt ðæt mōd byð þǣre sāwle ēaga,[1] and þæt þū scealt ēac[2] witan, þæt ōðer byð þæt[3] man gesēo þæt þæt [hē] after hāwode; fēorðe byt þæt þæt he þēr gesēon wolde. Forðām ǣlc man, ðāra þe ǣagan heft, ǣrest hāwað þæs ðe hē gesēon wolde oð ðone first þe hē hyt gehāwað.[4] Þonne he[5] hyt þonne gehāwad heaft, donne gesyhð hē hit. Ac þū scealt witan ðæt ic, þe nū wiðsprece, ēom gescēadwīsnes,[6] and ic ēom ǣlcum manniscum mōde on þām stale þe sēo hāwung byð þām ēagum. Ælces līcuman ǣagan behōfað þrēora þinga on hym silfum tō habbæne, fēorðe[7] byt þæt hit sēcð, and tō hym getēon wolde: ān is þæt ðū hefst and bricst and lufast þæt ðæt þū ǣr tōhoþedest.[8]
A. Eālā! hweðer ic ǣfre cume tō ðām de ic tōhopie, oððe þæt ǣfre tō mē cumæ þæt ic wilnie.
G. Dō nū þā lufe ðriddan tō ēacan þām gelēafan and þām tōhopan; forðām nānre sāwle ēagan ne bēoð full hāle,
atque aegrotanti, quia videre nequit nisi sana, si non credat aliter se non esse visuram, non dat oþeram suae sanitati. Sed quid, si credat quidem ita se rem habere ut dicitur, atque ita se, si videre potuerit, esse visuram, sanari se tamen posse desþeret: nonne se prorsus abjicit atque contemnit, nec praeceptis medici obtemperat?
A. Omnino ita est, praesertim quia ea praecepta necesse est ut morbus ðura sentiat.
R. Ergo fidei sþes adjicienda est.
A. Ita credo.
R. Quid, si et credat ita se habere omnia, et se sþeret posse sanari, ipsam tamen quae promittitur lucem non amet, non desideret, suisque tenebris, quae jam consuetudine jucundae sunt, se arbitretur debere interim esse contentam; nonne medicum illum nihilominus respuit?
A. Prorsus ita est.
R. Ergo tertia charitas necessaria est.
A. Nihil omnino tam necessarium.
R. Sine tribus istis igitur anima nulla sanatur, ut possit Deum suum videre, id est intelligere. Cum ergo sanos habuerit oculos, quid restat?
