36
the calf eats, and the young flowers of the blue water-lily which are like clean gems when the sounding rain-drops fall from the sky and adorned the bride with these garlands. Underneath a pandal strewn with sand which was cool as if rain had fallen on it, the relatives of the bride gave her away.'[1] In the ancient marriage-rite there was no circumambulation of fire, tivalam śeydal,[2] which Brāhmaṇa purohitas of later ages invented in imitation of the wedding-rite of the higher varnas and introduced into the marriage-ritual of the Tamils.
In the agricultural region, there also arose kūttiya[3] and viṛaliyar,[4] dancing-women and singing women, who were ladies of easy virtue and lived the life of hetairae, the parattaiyar,[5] who brought to a premature end the course of wedded love. Hence ūḍal and kūḍal, estrangement and reunion between husband and wife, was correlated to Marudan.
Besides these five incidents of normal love, there also existed, among the ancient Tamils, two forms of abnormal love, viz., Kaikkiḷai,[6] love of a man for an immature girl incapable of feeling the gentle passion, and Perundiṇai,[7] love of a man for a woman who does not reciprocate his love; in such a case, the man maddened with passion, made a horse of the sharp-edged stem of the palmyra, provided it with wheels and rode through the streets, bleeding, till the lady relented, or committed suicide if she did not, a proceeding technically called Maḍalēṛudal[8]; these are also described in many odes.
They make, of the stem of a palmyra leaf, a horse which does not require fodder, and attach to it reins adorned with small bells; the hero, wearing a garland of the short flowers of the erukku,[9] calotropis gigantea, mounts it. We drag the horse along the streets and boys gather behind and follow the procession.'[10]
Wearing a garland in which the fresh flowers of the āvirai,[11] cassia auriculata, which resemble gold in colour, are strung on many threads,
- ↑
மைப்புறப் புமுக்கி செய்க்கனி வெண்சோறு
வரையா வண்மையொடு புரையோர்ப் பேணிப்
புள்ளுப் புணர்ந்தினிய வாகத் தெள்ளொளி
யங்க ணிருவிசும்பு விளங்கத் திங்கட்
சகடம் வேண்டிய துகடீர் கூட்டத்துக்
கடிநகர் புனைந்து சடவுட பேணிப்
படுமண முழவொடு பருஉப்பிணை யிமிழ
வதுவை மண்ணிய மகளிர் விதுப்புற்றுப்
பூக்கணு மிமையார் நோக்குபு மறைய
மென்பூ வாகைப் புன்புறச் கவட்டிலை
பழங்கன்று கறிக்கும் பயம்பம லறுகைத்
தழங்குகுரல் வானின் நலைபெயற் கீன்ற
மண்ணுமணி யன்ன மாயிதழ்ப் பாவைத்
தண்ணறு முகையொடு வெண்ணூல் சூட்டித்
தூவுடைப் பொலிந்து மேவரத் துவன்றி
மழைபட் டன்ன மணல்மலி பாத
ரிழையணி சிறப்பிற் பெயர்வியாப் பாற்றித்
தமர்சமக் இந்த தலைராள்.Agam 136. - ↑
மாமுது பார்ப்பான் மறைவழி காட்டிடத்
தீவலஞ் செய்வது.Śilappaadigāram i. - ↑ கத்தியர்.
- ↑ விறலியர்.
- ↑ பத்தையர்.
- ↑ கைக்கிளை.
- ↑ பெருந்திணை.
- ↑ மடலேறுதல்.
- ↑ எரு
- ↑
சிறுமணி தொடர்ந்து பொருங்கச்சு நிறீஇக்
குசமும் ழெருக்கங் கண்ணி குடி
புண்ண சன்மாப் பண்ணி யெம்முடன்
மறுகுடன் றிரிதருஞ் சிறுகுறு மாக்கள்Naṛṛinai 220. - ↑ ஆவிரை.
