170 Droef z i t de b a n n e l i n g , daar, v a n zijn v a d e r l a n d verre, te z u c h t e n , p e i n z e n d : hoe speel i k 't k l a a r o m d i t straf-oord v a n M i n o s t' o n t v l u c h t e n ! „Hij heeft het water, het l a n d , ( h m ! i k o o k ! ) " zoo d e n k t D a e d a l u s d i k k e l s ; „Ik heb de l u c h t , e n 't v e r s t a n d ! " en zijn heimwee, die sterkste der p r i k k e l s , brengt h e m een p l a n v o o r den geest. D o o r het onrecht n o g h e v i g verbolgen, z i n t h i j , beducht n o c h bevreesd, de n a t u u r v a n de vogels te volgen. N u k o m t zijn k u n d e te pas! hij v e r v a a r d i g t v a n vederen v l e r k e n , l i j m t z' a a n de l e d e n m e t w a s , e n e r l a n g t zoo het loon v o o r z i j n w e r k e n . Z i e , d a a r verheft h i j z i c h a l o m zijn vlieg-apparaat te probeeren; ('t Is m a a r een proef, v o o r 't g e v a l dat er soms n o g iets a a n m o c h t mankeeren.) Icarus, D a e d a l u s ' zoon, ziet h e m g a a n , en k o m t stralende nader. „ O ! " roept hij u i t , „ d a t i s schoon! m a a k m i j ook v a n die v l e u g e l e n , vader!" D a e d a l u s d r a a l t i n 't b e g i n , m a a r , ( m e n weet het, zoo zijn e e n m a a l ouders) geeft h e m t e n slotte zijn z i n , en d a n smeert hij het w a s op z i j n schouders, hecht er de v l e u g e l e n a a n , m a a r v e r m a a n t h e m v o o r z i c h t i g te wezen. Steelsgewijs p i n k t hij een t r a a n , en d a n d e n k t h i j , met h e i m e l i j k vreezen: Deed i k w a t p l i c h t m i j gebiedt, ' k gaf het heele p l a n op, en i k bleef h i e r L a n g d u u r t de w e i f e l i n g niet, en hij zeilt op de z u c h t v a n den z e p h i r z a l i g i n 's B l a u e h i n e i n , en geen m a c h t houdt den v l i e d e n d e tegen! Icarus, d a p p e r e n k l e i n , is a l recht i n de hoogte gestegen, 't Boertje op 't l a n d a a n de ploeg, die ze ziet, bij het spitten der zoden,
