196 Voorts is een gearmd cadet gewoonlijk zoo overmeesterd door zijn gevoel, Dat hij zijn meerdere niet ziet, of niet herkent — hm! je weet wat ik bedoel. Secundo loop je gearmd i n een houding die i k niet kan gedoogen: Schommelig, schokkerig, kronkelig, je nek scheef, en je knie naar 't meisje gebogen. En dit moge nu te dulden zijn bij de straatslijpende horden, 't Is geenszins de houding zooals die van aanstaande officieren verwacht mag worden. Tertio, en dit is misschien het ergste nog, Ik beschouw dit als een soort van anticipatie-huwelijksbedrog. Immers je neemt den schijn aan van een engagement, Terwijl je integendeel, om zoo te zeggen, nog maagdelijk bent. Want je weet, en ik hoop dat je 't goed zult onthouwen: Ik heb je verboden te spelen, te drinken en te trouwen. Ziezoo. Ik meen- van jullie te mogen verwachten, Dat je geen van allen op slinksche wijs zult trachten Dit consigne te ontduiken, en toch met meisjes te loopen, Zij 't dan ongearmd, bijv. zoo warmpjes tegen haar aangekropen, Zoo, je weet wel, de schouders tegen mekaar aanwrijvend, En dat wel zonder trouwbedoeling (in den handel heet zoo iets „vrij blijvend"). Of hand-in-hand, als kinderen, want dit is 's winters wel prettig, Maar 's zomers niet; dan voelt 't min of meer vettig. Of — je bent allemaal wel eens i n de bioskoop geweest — In bevallige pose met je arm om haar leest, Of je armen om mekaars hals, of, zooals bij 't schaatsenrijden, Kruisling voor 't lijf — dat alles zul je, hoop ik, vermijden. Ook verwacht ik, hoewel i k het i n 't consigne niet uitdrukkelijk verbood, Je nooit op een bankje aan te treffen met een meisje op je schoot. Ik heb gezegd. Alleen dit nog. Ik eer Bonaparte, Omdat hij koelbloedig de grootste gevaren tartte, Maar je moet me toegeven, dat hij nooit zoo'n consigne verzon, En i n zoover win ik 't, al zeg ik het zelf, van Napoleon! (Daverende toejuichingen)
