259 Vulkachel! denk maar niet, dat j ' ooit weer hier geduld wordt Jij komt 'r niet meer in. Geëindigd is je rijk, Prozaïsch meubel! bak, die door de meid gevuld wordt! Trots al je warmte, koud, phosphoriseerend lijk! A l heet zoo'n vulmachien: „egale warmte gevend"
n/ÏJrW * n? *™™ soms een beetje minder goed a7r ËZ^J^ ^ 'wat geest, en' wat « benfTevend; JJaar zit wat ziel in jou, gemoed. 11
1
m
i
j
n
k a c h e l
^L"!-.,* i ' kinderjaren Den tijd verdroomend, als een kind - en mensch d
k W i j l s
i n
m
i
j
n
v e r r e
dat do^t
i l d f nphantasieen h» ? ° -ttersteren,^ Mn w wilde toovrend uit den gloedl r
SSe>
l a a i e
^
U c h t h u i s
Ik wist toen nog zoo niets van 't wonderlijke leven t Was eén mysterie, warlend door mijn kinderbrein Een moeilijk, lang verhaal, i n vreemde spraak geschreven Een mooi-vermoed tableau, daar achter 't toe g o r d i ™ ..'
^iS ^™* ? 1
6 n
K«
i
11
g e
^ kolenvuur te wiebelen b e n ' r i n g heb 'k weer opgepookt; ' d e
p
o
o
k
i n
n
Is t de Herin ring, of is 't dat de kachel rookt?
7. DE JONGE BLINDE. (Brief) ..Dit gebouw is tot een tüdeliik tehnU - , 3 mannen, die nog voor lenigemaanden llil « J"" ^ ' - ™ van jonge voor altijd blind, vinden hh?r « n o n d e r W , ™ i,d°S.r * , e v e n g i n « m - n u vlechten, banken getimmerd, schoenengemaak? En v e f / i T ^ " " " ï " ' gedicteerd, voor vrienden en verwant!.,, ™ . t v e l e brieven worden er trouwde hand." HU. verwanten, geschreven door vriendelijke en vern g e r
c h t
8
6
i i n
j
Mijn lief, je moet mij niet meer wederzienJe moet mij nu dit nieuwe leed besparen, ' Bedenk, ik moet mijn looden last misschien Nog jaren dragen — lange, lange jaren.
ÏJL °,
M ' « ° o r je stond, Zoo als ik was — voordat het duister daalde, roen jij mijn liefde i n mijn blikken vondt, ün uit mijn oogen heel mijn ziele straalde
W
U
no
0
0
D
A
T
M
Y
N
B
E
E
L
D
v
g e
