mīnum ingeþance; ðonne wiste ic hwilce trēowða hē hæfde wið mē.
G. Mæg man ealles witan būton þām mid þām ingepance?
A. Ne þincð mē þæt ic swā hyt witan mæge swā-swā ic wolde.
G. Ne canst ðonne [ðū] þīnne cniht?[1]
A. Hū mæge ic hyne[2] cunnan, and nāt hweðer ic mē silfne[3] can? Hyt is gecwæden on þǣre ǣ þæt man sceole lufian[4] lys nēhstan swā-swā hyne sylfne. Hū wōt ic hys ðonne hū ic hine lufian scyle, gyf ic nāt hweðer ic mē sylfe lufige? Nē [ic] nāt hū hē mē lufað; ic wōt ðæt hym is þæt ylce be mē.
G. Tō hwī tǣst þū to mē tō þām uttram andgytte, gyf ðū mid þām inran woldest God ongytan, swilce þū hyne woldest gesēon līchamlice, swā-swā þū ēr sǣdest þæt þū 15 ðone mōnan geseawe? Nāt ic hū hyt[5] þū mē þī þār tǣce, nē mæg ic hyt nān uttram angyttum gætēcan.[6] Ac sege mē hweðer þē genōh þince þæt þæt þū swā God ongytæ swā Plato and Plotinus[7] hine ongæaton?
A. Ne dæar ic þæt secgan, ðæt mē on ðām genōh þince, forðām ic nāt hweðer him genōh þūhte on ðām þe
R. Potestne aliter nosci?
A. Nullo modo.
R. Amicum igitur tuum et vehementer familiarem, audes tibi dicere esse ignotum?
A. Quidni audeam? Illam enim legem amicitiae justissimam esse arbitror, qua praescribitur ut sicut non minus, ita nec plus quisque amicum quam seipsum diligat. Itaque cum memetipsum ignorem, qua potest a me affici contumelia, quem mihi esse dixero ignotum, cum praesertim, ut credo, ne ipse quidem se noverit?
R. Si ergo ista quae scire vis, ex eo sunt genere quae intellectus assequitur, cum dicerem impudenter te velle Deum scire, cum Alypium nescias, non de buisti mihi coenam tuam et lunam proferre pro simili, si haec ut dixisti, ad sensum pertinent. Sed quid ad nos? Nunc illud responde: si ea quae de Deo dixerunt Plato et Plotinus vera sunt, satisne tibi est ita Deum scire, ut illi sciebant?
A. Non continuo, si ea quae dixerunt, vera sunt, etiam scisse
