Page:The Mediaeval Mind Vol 2.djvu/196

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been proofread, but needs to be validated.
184
THE MEDIAEVAL MIND
BOOK VI

beati Francisci: 'Fratres mei, theologia hujus viri puritate et contemplatione subnixa est aquila volans, nostra vero scientia ventre graditur super terram.'"[1]

Another passage has Francis breaking out in song from the joy of his love of Christ:

"Ebrius amore et compassione Christi beatus Franciscus quandoque talia faciebat, nam dulcissima melodia spiritus intra se ipsum ebulliens frequenter exterius gallice dabat sonum et vena divini susurrii quam auris ejus suscipiebat furtive gallicum erumpebat in jubilum.

"Lignum quandoque colligebat de terra ipsumque sinistro brachio superponens aliud lignum per modum arcus in manu dextera trahebat super illud, quasi super viellam vel aliud instrumentum atque gestus ad hoc idoneos faciens gallice cantabat de Domino Jesu Christo. Terminabatur denique tota haec tripudiatio in lacrymas et in compassionem passionis Christi hic jubilus solvebatur.

"In his trahebat continue suspiria et ingeminatis gemitibus eorum quae tenebat in manibus oblitus suspendebatur ad caelum."[2]

This Latin is as childlike as the Old Italian of the Fioretti of St. Francis; it has a like word-order, and one might almost add, a like vocabulary. The simple, ignorant writer seems as if held by a direct and personal inspiration from the familiar life of the sweet saint. His language reflects that inspiration, and mirrors his own childlike character. Hence he has a style, direct, effective, moving to tears and joy, like his impression of the blessed Francis.

A not dissimilar kind of childlike Latin could attain to a remarkable symmetry and balance. The Legenda aurea is before us, written by the Dominican Jacobus à Voragine, by race a Genoese, and living toward the close of the thirteenth century. This book was the most popular compend of saints' lives in use in the later Middle Ages. Its stories are told with fascinating naïveté. We cite the opening sentences from its chapter on the Annunciation, just to show the harmony and balance of its periods. The passage is exceptional and almost formal in these qualities:

"Annunciatio dominica dicitur, quia in tali die ab angelo

adventus filii Dei in carnem fuit annuntiatus, congruum enim fuit,
  1. Spec. perfectionis, ed. Sabatier, cap. 53. Translated ante, Vol. I., p. 427.
  2. Ibid. cap. 93. Translated ante, VoL I., p. 432.